Je kijkt een beetje dromerig naar de bloemen, de zon komt binnen en schijnt zo over de bos op je tafel en dan zie je die vlekken op tafel, die vlekken die je er niet meer uitkrijgt. Met de zon erop zijn ze wel heel erg zichtbaar, hoe langer je er naar kijkt hoe groter en lelijker het word. Je schaamt je er eigenlijk voor, normaal stop je dat gevoel weg: het is een tafel waar we aan mogen leven, maar nu op de een of ander manier komt het harder binnen, dat gevoel van schaamte. Je draait je hoofd weg en probeert het te vergeten door een vraag te stellen aan je vriendin.  

S ’avonds met etenstijd worden de bloemen van tafel af gehaald voor het eten: Ja ik zit daar toch altijd! Je zoon zet de bloemen met net even te veel onverschilligheid op de kast. Waarna jij de bloemen na het eten weer terug zet. Elke dag met een stukje minder aandacht, de liefde waarmee ze gegeven zijn voel je niet meer, omdat ze eigenlijk heel de tijd in de weg staan voor het echt gezinsleven. Je loopt er heel de tijd ook maar mee te sjouwen. Het word een handeling uit gewoonte om ze midden op tafel terug te zetten na het eten, je ruikt, voelt of ziet de pracht er niet meer zo van.